Kadın ve adam uzayın ve zamanın iki eski geçmişten iki yeni geleceğe gidecekleri özel bir anında hızla hareket eden bir odada oturmuşlardı. Kadın tekti, karşısı boştu, çaprazında başını çevirip gözlerini kaldırarak bakmaya cesaret edemediği adam vardı. Kadının ve adamın birbirine yakın olan dizleri arasındaki boşluk çok azdı. Kadının eteklerinden sarkan ince siyah tül erkeğe uzanmıştı. Birbirlerinin varlığını ve sıcaklığını hissediyorlardı.
Uzayın ve zamanın geçmişten geleceğe uzanan yolculuğunun ne kadarını yaşamışlardı, ne kadarına başkalarından duyarak ulaşmış ve tanık olmuşlardı? Selim'in bunları bilmesi olanaksızdı. Göz ucuyla kadının ve adamın yüzlerindeki yorgunluğa baktı. Dikkatli ve keskin gözlü değildi. Parmaklarında yüzük olup olmadığını göremedi. Aralarındaki çekimin gücünü ve yalnızlıklarını hissetti. Önce kimin kalkıp ineceğini merak etti. Bir an yüzlerine bakıp gözlerindeki umutsuzluğu karşılaştırdı.
Selim gitmeyi düşündüğü yere gelince kalkmadı. Bekledi. Yolculukları ve sessizlik sürdü. Kimse konuşmadı. Havadaki gerilimin yükseldiğini hissetti. Sonunda odanın yavaşladığı bir anda kadın oturduğu yerden kalktı. Kapıya yaklaştı. Adam peşinden gitti.
Güneşin altına birlikte geri döndüler.
Kadın ve adam, birbirleri için bir umut olabilirler miydi?
Selim gideceği yere doğru yürümeye başladı.
